(یادکرد از 27 شاعر معاصر و در قید حیات کاشانی)

شــاعــران فسیــــل شهــــر سلام ،  ای خـــزانـــزادهـــای دروایــی
فصلهاتان همه زمستـان است ، پس چه شــد دوره ی شکـوفـایـی؟

قرب پنجـــــاه سال بل افـــــزون ، شعــر گفتید بـا دلی پــــر خــون
یادگار از شمـا ولـی اکنـــــون ، نیست جز تـرّهـات شــــــروایــــی

هرچه گفتند شاعران سلیف ، چه پسنــدیــده چه نبهــره و زیـــف
همه را کرده اید خــــوب ردیـف ، به مـــوازات عشـــوه فــرمـایی

شعــــــر باید صــدای رعـــد کند ، نحس رد کرده رو به سعــد کند
تــــا کــه در دوره های بعــد کند ، جــا به دل های پــــاک شیدایی

هدف شعر من نه تعریض است ، و نه امری برای تفویض است
هرچه هست ازبرای تحریض است، تا ازآهنگ آن به رقص آیی

زین میــــان چند شـاعــر خوبند که به نـــــزدم همـــاره محبوبند
صاحب شعـــرهـــای مطلوبند ، سنتـــی و سپیـــد و نیمــــایـــی

صـائم و رحمت است و آشفتـه ،که غزل گفته است و در سفته
یــــا مــدرس که شسته و رفته ، در سخــن کــــرده واج آرایی

مــریـم و عـــرشـی و کمیـل عزیز، شعـرها گفته اند شورانگیز
محسنـــی زیــن گـــــروه باشد و نیـز  رجبــی در لبـاس ملایی

یـوسـف و راسـخ و جهان آرا ، شجــری و تشکـری ، نجــوا
بـا هنــرکار و ارمکی و صفـا ، طبعشـان کـرده است نـوزایی

در کنـــار نجـاتی و  ســـرشـار ، اخــوان است و اکـرم پرکار
مثل قنـــــادزاده ی هشیار ، یـا که چون حـــافظـی و حلوایی

ختــم شد چــون سخن مرا این جا، یافتم شـاعران شهرم را
همگی چــون هـــدایتـی ، شیـــدا ، صـاحبـان دم مسیحایی.